Forum ogólnotematyczne.

Arato

Zakładam ten temat aby swobodnie można tu była zamieszczać wiersze i teksty poetyckie, a także je komentować.

Myślę, że rozgraniczenie tekstów piosenek i poezji samej w sobie dla siebie bedzie dobre.

Castilla

Dzięki Arato za ten temat!! W sumie chciałam go założyć, ale nie wiedzialam czy któryś z Modów mi nie zarzuci, że to samo można pisać w "Teksty Piosenek"... Cool

Tak więc na poczatek Zbigniew Herbert "Napis":

Patrzysz na moje ręce
są słabe - mówisz - jak kwiaty

patrzysz na moje usta
za małe by wyrzec: świat

- kołyszmy się lepiej na łodydze chwil
pijmy wiatr
i patrzmy jak zachodzą nam oczy
woń więdnienia jest najpiękniejsza
a kształt ruin znieczula

we mnie jest płomień który myśli
i wiatr na pożar i na żagle

ręce mam niecierpliwe
mogę
głowę przyjaciela
ulepić z powietrza

powtarzam wiersz który chciałbym
przetłumaczyć na sanskryt
lub piramidę:

gdy wyschnie źródło gwiazd
będziemy świecić nocom

gdy skamienieje wiatr
będziemy wzruszać powietrze

I wiersz, który recytowany był w TV podczas obchodów wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau w styczniu zeszłego roku... Daje do myślenia Rolling Eyes

:

Z pokolenia niech glos nasz idzie w pokolenie
O pamięć, nie o zemstę
Proszą nasze cienie!
Los nasz dla was przestrogą
Ma być – nie legendą.
Jeśli ludzie zamilkną,
Głazy wołać będą!
(Franciszek Fenikowski ”Żałoba”)

Castilla

Jest cała ziemia samotności
I tylko jedna grudka Twojego uśmiechu

Jest całe morze samotności
Twoja tkliwość nad nim jak zagubiony ptak

Jest całe niebo samotności
I tylko jeden w nim anioł
O skrzydłach nieważkich jak twe słowa
Halina Poświatowska

Umiem być ciszą

Kończę się w twoich oczach
Umiem być ciszą
Kończę się w twoim śnie
Ostatnie echo jest ciszą
to miejsce
gdzie kończy się twoje spojrzenie
Sen mnie oślepia, rozjarzona
iskra serca
Kończę się w twoim sercu

Przez sen, przez ciebie
donoszę siebie
do twojej śmierci

Rafał Wojaczek

Buczkówna Mieczysława
Z dotknięcia

Boisz się -- odetchnąć głębiej

Boję się pomyśleć głębiej
By nie zburzyć zbudowanej na milczeniu
Z cienia spojrzeń
I świateł uśmiechów
Wzajemności

Imre

No to ja też coś od siebie Smile

Wiersz Tuwima "Do prostego człowieka"

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z pannami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"

No i wiersz pod tytuem "Twój Anioł Stróż" niestety nie znam jego autora
jest to wiersz dedykowany niewierzącym

Od samego początku stał przy Tobie blisko
Szeptał ciche modlitwy nad Twoją kołyską
Liczył pierwsze Twe kroczki wśród białych jabłoni
Od zawcze czułeś ciepło Jego miękkiej dłoni

Potem Cię prowadził kładka ponad jarem
Ostrzegał tam gdzie desek brakowało parę
Biegnącego za motylkiem zatrzymywał w pół drogi
I na skraju urwiska szeptał "patrz pod nogi"

Krople potu wycuerał gdy w gorączce spływały
I w szkole z Tobą dzielił smutek pierwszej "pały"
Prężył się radośnie gdyście razem dumni
Pozowali do zdjęcia w dniu Pierwszej Komunii

W dobrą stronę skierował na życia rozdrożu
I chronił cię gdy beztrosko "buszowałeś w zbożu"
Gładził Cię po zakochanej pierwszy raz czuprynie
Dobre słowo szepnął do ucha Twej dziewczynie

Pod ręke Cię prowadził po Twym pierwszym piwie
I gdy "los kusiłeś" na studenckim spływie
Raz jechałeś jak wariat jakby życie Ci zbrzydło
Lecąć Ci na ratunek złamał sobie skrzydło...

Potem czekal cierpliwie (choć czas się dłużył)
Az wrócisz do Boga... z "DALEKIEJ PODRÓŻY"
Niczym ojciec wyglądał powrostu wygnańca
Przesuwając palcami paciorki różańca

Dziś kościstą żylastą spracowaną dłonią
Ociera łzy smutku które oczy ronią
I "gdzie błąd popełnił" - rozmyśla w rozterce
Twój Anioł z połamanym skrzydłem
i... złamanym sercem

Castilla

* * *
więc jesteś jesteś jesteś
daj niech sprawdzę
niech cię dotknę raz jeszcze dłonią i ustami
niech w oczy spojrzę chociaż najmniej wierzę
oślepłym ze zdumienia oczom

jeszcze twój głos usłyszeć chcę
zapachem się zaciągnąć
pojąć cię raz na zawsze wszystkimi zmysłami
i nigdy nie zrozumieć i ciągle na nowo
dochodzić prawdy pocałunkami
/Halina Poświatowska/

Oraz jeden z moich ulubionych ostatnimi czasy:

Wołanie Eurydyki
Kofta Jonasz

Orfeuszu
Gdzie jesteś?
Pomyliłeś
Znów piętra
Ja cię czekam
Na ziemi
Piętro niżej
Od piekła

Tutaj wszystko
Jest czyjeś
Tylko łzy są
Niczyje
Orfeuszu
Na ziemi
Się żyje

Orfeuszu
Mężczyźni
Przybierali
Twą postać
Tyle rąk
Tyle ust
Tyle rozstań

Orfeuszu
Przebaczysz
Przecież sam tak
Śpiewałeś:
Tylko drzewa
Umieją
Być same

Orfeuszu
Kłamali
Skradzionymi
Słowami
Które tobie
Ukradli
Kochany

Trzeba było
Je chronić
Teraz znają
Je wszyscy
Powtarzają
Kiedy chcą
Niszczyć

Orfeuszu
Gdzie błądzisz
Piętro niżej
Zjedź windą
Orfeuszu
Nie zdążysz
A za chwilę
Znów przyjdą

Orfeuszu
Gdzie jesteś?
Pomyliłeś
Znów piętra
Ja cię czekam
Na ziemi
Piętro niżej
Od piekła

Orfeuszu
Za późno
Patrzysz czemu
Tak pusto
Orfeuszu
Zabiło
Mnie lustro

Castilla

Szekspir William
Sonet CXVI
Nie ma miejsca we wspólnej dwojga serc przestrzeni
Dla barier, przeszkód. Miłość to nie miłość, jeśli,
Zmienny świat naśladując, sama się odmieni
Lub zgodzi się nie istnieć, gdy ją ktoś przekreśli.
O, nie: to znak, wzniesiony wiecznie nad bałwany,
Bez drżenia w twarz patrzący sztormom i cyklonom -
Gwiazda zbłąkanych łodzi, nieoszacowanej
Wartości, choćby pułap jej zmierzył astronom.
Miłość to nie igraszka Czasu: niech kwitnące
Różę wdzięków podcina sierpem zdrajca blady -
Miłości nie odmienia chwile, dni, miesiące:
Ona trwa - i trwać będzie aż po sam skraj zagłady.
Jeśli się mylę, wszystko inne tez mnie łudzi:
Ze pisze to; że kochał choć raz któryś z ludzi.

szalona_agatka

Przerabiałam świetny turpistyczny wiersz Zbigniewa Herberta.
"Apollo i Marsjasz"

właściwy pojedynek Apollona
z Marsjaszem
(słuch absolutny
kontra ogromna skala)
odbywa się pod wieczór
gdy jak już wiemy
sędziowie
przyznali zwycięstwo bogu

mocno przywiązany do drzewa
dokładnie odarty ze skóry
Marsjasz
krzyczy
zanim krzyk jego dojdzie
do jego wysokich uszu
wypoczywa w cieniu tego krzyku

wstrząsany dreszczem obrzydzenia
Apollo czyści swój instrument

tylko z pozoru
głos Marsjasza
jest monotonny
i składa się z jednej samogłoski
A

w istocie
opowiada Marsjasz
nieprzebrane bogactwo
swego ciała

łyse góry wątroby
pokarmów białe wąwozy
szumiące lasy płuc
słodkie pagórki mięśni
stawy żółć krew i dreszcze
zimowy wiatr kości
nad solą pamięci

wstrząsany dreszczem obrzydzenia
Apollo czyści swój instrument

teraz do chóru
przyłšcza się stos pacierzowy Marsiasza
w zasadzie to samo A
tylko głębsze z dodatkiem rdzy

to już jest ponad wytrzymałość
boga o nerwach z tworzyw sztucznych

żwirową aleją
wysadzaną bukszpanem
odchodzi zwycięzca
zastanawiając się
czy z wycia Marsjasza
nie powstanie z czasem
nowa gałąź
sztuki - powiedzmy - konkretnej

nagle
pod nogi upada mu
skamieniały słowik

odwraca głowę
i widzi
że drzewo do którego przywiązany był Marsjasz
jest siwe

zupełnie

Destiria

..a może jakiś wiersz o macierzyństwie??chętnie przeczytam...i przetrawie..będe wdzieczna..

Molik

To i ja coś wrzuce Smile

Wiersz jest hiszpański kto chce moge przesłać też oryginał Smile

ŻYWY JESTEM...

Żywy jestem, choć życia brak mi
I pewności przez to nabieram,
Że umieram, bo nie umieram.
Życia w sobie dawno nie czuję,
Niepodobna istnieć bez Boga;
Choć go szukam, pusta ma droga,
Więc byt jaki w duszy znajduję?
Tysiąc śmierci los mi gotuje,
Lecz nadziei, by żyć, nabieram
Umierając, gdy nie umieram.
To, co życiem język mój zowie,
Wszak niebytu jest monotonia
Uciążliwa jak wieczna agonia,
Aż wyzwolą mnie aniołowie.
Usłysz, Panie, głos mój co powie:
Egzystencji tej się wypieram,
Umierając, gdy nie umieram.
Gdy Cię, Boże, blisko nie stanie,
Cóż za żywot jeszcze mnie czeka?
Jeno cierpień wciągnie mnie rzeka,
Jeno ciężkie przyjdzie konanie.
Sam nad sobą mam zlitowanie,
Lecz ataki żalu odpieram,
Umierając, gdy nie umieram.
Gdy się rybę wody pozbawi,
Ukojenia nie zna w cierpieniu
Aż w przedzgonnym, krótkim swym tchnieniu;
Śmierć ta równą męce się jawi.
A mnie jaka śmierć ulgę sprawi
Gdy do reszty życiem się steram?
Mocniej żyjąc, szybciej umieram.
Gdy złagodzić chcę me katusze
Spotykając Cię w Sakramencie,
Myśli błądzą w większym zamęcie;
Srodzej jeszcze dręczę mą duszę,
Bo bez Ciebie obejść się muszę
I z tęsknotą w niebo spozieram,
Umierając, bo nie umieram.
Panie, choć się wiarą upajam,
Że Twe łaski wieńczą mą drogę,
Wiedząc wszak, iż stracić Cię mogę,
Moją mękę znowuż podwajam.
Tak to lękiem serce nastrajam,
Lecz nadzieją nową wciąż wzbieram,
Umierając, gdy nie umieram.
Od śmiertelnej zbaw mnie niedoli
Boże mój, i daruj mi życie!
Niech już nie trwam w drętwym niebycie,
Co jak więzy gnębi i boli.
Oto ginę w tęsknej niewoli
I żal taki w duszy zawieram,
Że umieram, choć nie umieram.
Godne łzy Twej owo konanie,
Co obraca wniwecz istnienie,
Gdy nieczyste moje sumienie
Z grzechu podnieść się nie jest w stanie.
Kiedyż przyjdzie ta chwila, Panie -
Słów szlachetne złoto pozbieram,
By rzec: Żyję, bo nie umieram?

Castilla

Znam ten wiersz Wink

"Vivo sin vivir en mí
y de tal manera espero,
que muero porque no muero..."

Tarzan

Ja go nie znałem, ale jest świetny. Kto go napisał??

Castilla

Zdaje się, że San Juan de la Cruz czyli Święty Jan od Krzyża.

szalona_agatka

Ostatnio przerabiałam wiersz Miłosza na polskim(właściwie to było małe przypomnienie) i stwierdzam,że podoba mi się(jak mało wierszy Miłosza)

Piosenka o końcu świata

W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Tarzan

No ładny wiersz. Ukazuje, iż człowiek nie jest w stanie przewidzieć końca świata. Myślę, że może być to również alegoria do śmierci, nigdy nie wiemy kiedy przyjdzie na nas pora.
Mam również wrażenie, iż autor nie to, że drwi z tych którzy oczekiwali jakiegoś szczególnego dnia ostatecznego ale jakby ludzie mieli nie zdawać sobie sprawy z faktu, że to już koniec. Ale takie jest moje wrażenie. Smile

Arato

Agatko musiałaś akurat dzisiaj zamieścić ten tekst. Bo tak się składa, że z 15 minut dzisiaj na maturce myślałem nad wybotem tematu do wypracowania i w końcu odrzuciłem wiersz Szymborskiej gdyż miałem do tego tekstu zamydlone konteksty. Jednym z tych co mi przyszły do głowy (a odnosiło się do końca utworu W.S.) była "piosenka o końcu świata", tylko, że za nic nie mogłem sobie przypomnieć kto ją napisał: Miłosz czy Herbert. No teraz już wiem Wink

Ten tekst jest naprawdę dobry w odróżnieniu od wielu innych pogiętych i niezrozumiałych.

Sylwinka

Wiersz dla prawdziwego przyjaciela...

„Rozmowa przyjaciół”

To ciche stąpanie kota
wśród gąszczu naszych myśli
Szelest słów i błyski spojrzeń
przez gałęzie poskręcanych dni...

To sztuka układania dłoni
w dziwne znaki na niebie,
w tajemny alfabet
znany tylko nielicznym

To błysk naszych oczu
w cieniu krótkich spotkań.
Tam, gdzie zawsze można
schronić się przed deszczem

:*

Castilla

Anioły nie płaczą...

zastygają w cmentarne pomniki

gdy zamykacie nad ich glowami

kule zniewolenia

On nawet nie miał twarzy

lecz gdy okrywał czarnym kirem smutku

Blade muzy, zgasłe wraz ze wchodem słońca

wydać się mogło że ruchem dłoni oddaje cześć Świętej

Tragedii

Tylko tyle był w stanie im podarować

bo przecież Anioły nie płaczą

szalona_agatka

Tarzan zgadzam się z Tobą w zupełności.Nie będę powtarzała swoich myśli,bo Ty je napisałeś Razz

.Ale na fakcie,to jest jeden z niewielu wierszy Miłosza,które rozumiem....No i podoba mi się,co graniczy ze ździwieniem,bo nie często podoba mi się jakiś wiersz Wink

Castilla

PIERWSZA MIŁOŚĆ - Wisława Szymborska

Mówią,
że pierwsza miłość najważniejsza.
To bardzo romantyczny,
ale nie mój przypadek.
Coś między nami było i nie było
działo się i podziało.
Nie drżą mi ręce,
kiedy natrafiam na drobne pamiątki
i zwitek listów przewiązanych sznurkiem
- żeby chociaż wstążeczką.
Nasze jedyne spotkanie po latach
to rozmowa dwóch krzeseł
przy zimnym stoliku.
Inne miłości
głęboko do tej pory oddychają we mnie.
Tej brak tchu, żeby westchnąć.
A jednak właśnie taka, jaka jest,
potrafi, czego tamte nie potrafią jeszcze:
niepamiętana,
nie śniąca się nawet,
oswaja mnie ze śmiercią.

Castilla

Dobra, ja się zakochałam w tym utworze Rolling Eyes

Halina Poświatowska *** (jeśli chcesz mnie zatrzymać...)

jeśli chcesz mnie zatrzymać (spójrz odchodzę) podaj mi rękę
jeszcze może mnie zatrzymać ciepło twojej dłoni
uśmiech też ma własności magnetyczne słowo
jeśli chcesz mnie zatrzymać wymów moje imię

słuch ma gramice ostro zakreślone
i ramię jest o wiele krótsze niż słoneczny promień
jeśli chcesz mnie zatrzymać musisz się pospieszyć
krzyknij inaczej głos twój nie dobiegnie do mnie

proszę pospiesz się proszę nie zatrzymywana
odejdę i cóż z tego że przeklniesz tę ziemię
cóż z tego że ją zdławisz mściwymi rękoma
w sypki piasek wpisując moje zblakłe imię

jeśli chcesz mnie zatrzymać (patrz idę) daj rękę
tchnij w moje usta oddech (tak ratuje się utopionych)
nie mam wielkiej nadziei długo byłam sama
niemniej uczyń to proszę nie dla mnie, dla siebie

Junior

Hmm miało sie tu umieszczać wiersze i teksty poetyckie ale myślę ze to dobry temat aby zamieścić tu pewnego linka... Dla wszystkich tych którzy lubią wiersze Edwarda Stachury i poezje w nieco innej formie... Very Happy

miłego słuchania Very Happy

[link widoczny dla zalogowanych]