Forum ogólnotematyczne.

Junior

"Chciałbym wykrzyczeć swoje grzechy
By z nowym dniem budzić się czystym
A nie z coraz większym garbem(...)
Nadmiar percepcji i strach za całą ludzkość
Pisze ten list ze skażonych pól swego serca
Krzyk bezradności zanim śmierć zabierze nas z tego miejsca"-Eldo-List z Ziemi

Czy jestem Dobrym Człowiekiem, czym w ogolę jest dobroć Ludzka? Czy potrafię Kogoś uszczęśliwić czy mogę Dać Komuś szczęście i powód do Bycia dumnym ze mnie ?? Wszystkie Dni mojego życie przeżyłem Byle jak, bez pasji, bez pomysłu żyłem bo musiałem, bo Był dany mi ten "dar" życia. Tyle nie załatwionych spraw nie wypowiedzianych słów Tyle bólu, lez wylanych przezemnie. Udręką i przekleństwem króla Midasa było zamienianie wszystkiego w złoto. A w co ja zmieniam Swoje życie, wszyto czego dotknę, no właśnie w co?? Czy ktoś taki jak ja zasługuje na szczęście w życiu ?? Czy kiedyś jeszcze go zaznam ?? mówi sie że człowiek uczy się na błędach, tacy jak ja nigdy sie nie nauczą. Wojownicy w walce o wolność, Buntownicy... ale przeciw komu, czemu sie buntujemy?? Przeciw systemowi który i tak Mamy w Dupie, który i tak prędzej czy później wtłoczy nas w swoje Tryby, przeciw Rodzicom którzy i tak na wszystko nam pozwalają ?? Buntujemy się tak dla zasady rozsławiona Generacja "X" której każdy chce zasmakować. Nie trudno jest sie buntować Trudno jest przyjąć wszystko na klatę Bunt jest ucieczką od problemów które przez ten czas tylko narastają. Każdy z nas powinien Rodzić się z "Instrukcją życia" z tzw. "Samouczkiem" jak w grach komputerowych wtedy życie było by o wiele prostsze, ale z drugiej strony czy nie nudne?? Na czym wtedy polegało by życie skoro wszystko było by jasne i proste. Wielu z nas użala się nad sobą tak jak ja teraz ale nikt nie potrafi docenić najprostszych rzeczy to że jest zdrowym ma gdzie mieszkać ma co jeść... Wiec Skoro Mamy te Podstawowe rzeczy dlaczego każdy z nas chce więcej i więcej? Tak jesteśmy zaprogramowani, na Tym ma polegać nasze życie ta nasza Wędrówka? Każdy z nas ma wolną wole i może dowolnie pokierować Swoim życiem, nie wszyscy wiedzą jak nie wszyscy są w stanie to zrobić... Kim byłbym teraz gdybym kilka Lat temu inaczej ułożył Swoje życie Czy pisał bym to co teraz czy byłbym taki jak teraz... Pewnie nie. Być może siedziałbym w Akademiku i zakuwał do sesji, ale z drugiej strony Czy tachał Bym za sobą taki bagaż doświadczeń. Ciągle zadaje pytania i nie potrafię na nie odpowiedzieć ale myślę że w życiu każdego z nas przychodzi taki Czas że trzeba zadać sobie takie pytania nawet jeśli nie jesteśmy w stanie na nie odpowiedzieć to daje nam do myślenia Nie wiem czy coś zmienia ale choć na chwile każdy z nas zastanowi sie nad tym czego w życiu dokonał, jedni będą z siebie dumni inni (tak jak ja) z przerażeniem Stwierdzą że nie dokonali niczego znaczącego, nic nie osiągnęli że dzień po dniu zjada ich rutyna... Czy jesteśmy w stanie się podnieść czy ja jestem w stanie to zrobić, teraz nie jestem w stanie na to odpowiedzieć ale czas pokaże. Ciekaw jestem jak zareagujecie na ten Post, czy znajdą sie pod nim komentarze czy ktoś odważy się i napisze coś podobnego swoją własną Prywatno-publiczną spowiedź, ucieszyłbym się gdyby się tak stało...

"Chcę byś wysłuchał tych słów,
O jedno proszę, pozwól.
Znajdź w sobie siłę na dobro,
Na wiedzę i na rozum.
Zatrzymajmy się w pędzie.
Nikt nie pamięta, po co biegnie.
Czy na pewno po szczęście,
Czy sam bieg jest biegu sensem?
Nic nie jest pewne,
Ja przecież wciąż pytam,
Szukam sposobu,
By kiedyś polecieć jak Ikar,
Na skrzydłach tej wolności.
I jeśli ma jak on spaść
To spadnę jak on,
Ale szczęśliwy,
Bo żyłem naprawdę."

Arato

Standardowe ludzkie pytanie: jak tam u ciebie? -u mnie jak zawsze, jakoś leci. Jakoś leci.. U każdego jakoś leci, ale przeraża mnie to "jakoś". Pachnie nijakością, obojętnością, bylejakością. Wydaje mi się, że skoro żyjemy to żyjemy w jakimś celu, a nie żeby przewegetować. Choć różni są ludzie, jednym wystarczy pójść do pracy, zjeść obiad, oglądnąć film i przespać się. Jakoś się żyje. Są też ludzie z celami, ambicjami i oni mówią: wiesz jest super, znowu mi coś wyszło - albo: cholera jestem niezadowolony, jest źle. Nie mówią, że jest jakoś, nie ściemniają. Nie machają na wszystko lekceważąco ręką, ale umieją stanąć przed sobą w prawdzie. Powyższy tekst zmobilizował mnie do kolejnego rachunku sumienia. I tak czytając kolejne pytania odpowiadam: wierzę w dobroć ludzką i jestem dobrym człowiekiem, nie raz uszczęśliwiłem innych i nawet mogę być z paru rzeczy dumny. Ale to wszystko jest na 50%. Takie niepełne, wiotkie, słabe, takie JAKIEŚ. Bo wewnątrz jestem gorszy niż na pozór się wydaje, zbyt mało daję innym niźli mnie na to stać, zdecydowanie częściej czuje się zasmucony sobą niż dumny. Nie jest to spowiedź buntownika, bo nim nie jestem, a raczej nie jestem w powszechnym tego słowa znaczeniu. To jest spowiedź LENIA w obrzydliwy sposób marnującego swoje talenty. Choć nigdy się nie przeceniałem, to jednak od zawsze wiedziałem i wiem, że mam w pewnych sferach duże zdolności, że otrzymałem wielkie łaski i że mogę więcej od wielu ludzi ( i nie jest to bynajmniej poczucie dorastającego chłopaka, który wierzy, że wszystko może, bo nie może). Mój przysłowiowy talent leży w piachu pod stopami i tak grzebiąc w nim dużym palcem raz go odkrywam, raz zasypuję. A piach z każdą godziną pali w stopy coraz bardziej, jakby robiąc wyrzut, że trzymam swoje bogactwo w tak haniebnym miejscu. Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali. Na podstawie tych słów lepiej rozumiem czym jest wolność. Nie jest ona robieniem czego się chce albo nic nieróbstwem. Jest możliwością wybierania dla siebie najlepszych ścieżek naszego rozwoju. Dzięki wolności możemy kierować się na te drogi, które lubimy, na których możemy się realizować. Ale to jest wolność wymagająca, a nie wolność wygodnicza albo służąca ucieczce. Mając talent, wolność i czas możemy się prawdziwie samorealizować (kulturalnie, naukowo, towarzysko, zawodowo i jakkolwiek inaczej). Kocham wolność. Ale nie umiem z niej dobrze korzystać. Bo jest też ta druga droga: wygodna, łatwa, na pozór dająca szczęście, tam zawsze ładnie pachnie a niebo jest jasne i piękne. Ale jak śpiewa Myslovitz: nie wierz nigdy nie, w to niebo, które zawsze niebieskie jest. I te ponętne szepty: po co się starasz, nic Ci z tego nie przyjdzie; nie wysilaj się i tak nikt tego nie zauważy. I te najgorsze: masz czas, zrób to na pięć minut. Żyj krótko, a dobrze. O tym ile będę żył nie decyduje, ale jak, to i owszem. Wiem jednak, że poza czasem, talentem i wolnością potrzebuje też ŁASKI by sobie z tym poradzić. To była moja spowiedź tylko z jednego mego przewinienia z wielu, ale najcięższego. Nigdy nie staram się zamęczać innych swoimi problemami, bo mają swoich dość. Nie pisze też aby się wyżalić jak nastolatki na blogach albo zwrócić na siebie uwagę. Piszę bo lubię szczerość, a powyższa szczerość mi zaimponowała. Piszę bo mam nadzieję, że stanięcie w prawdzie nie tylko przed sobą zmobilizuje mnie do lepszego życia, w co wierze, bo 20 lat doświadczeń nie uszczerbiło mojej nadziei i optymizmu. Może ktoś też odważy się na swoja spowiedź, a jeśli nie, to na jakąś refleksję lub komentarz. Więc jak tam u was, leci JAKOŚ czy może LEPIEJ??

But I still haven't found what I'm looking for